Black is beautiful! Een leeg “WIT” vel papier, wat nu?
Er moet wel een verhaaltje komen dus…
komen er nu zwarte letters op!
Zwart is in onze taal vaak negatief.
Zelfs (een) negatief is grotendeels zwart!

Je zit op “zwart zaad” Is niet best.
Je valt in een “zwart gat.” Ook niet best.
Het is een “zwarte dag.” Niet fijn!
Iemand “zwart maken.” Echt niet leuk.
Zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Wat is dat toch voor een raar gegeven,
dat “zwart” zo een negatieve bijsmaak
heeft? Het gekke is, dat het blijkbaar óók
op een of andere manier geldt voor honden,
met name de Galgo.

Een afgedankt, uitgeraced, zwart exemplaar, kan eigenlijk rekenen op een wisse dood. Een zwarte Galgo belandt vrijwel zeker in een dodenstation en komt daar dan, zoals het woord al doet vermoeden, al snel aan zijn of haar eind. Niemand wil n.l. op een of andere manier een zwarte hond. Een alternatief is, dat je als “zwart exemplaar” wordt verhangen, in een riool wordt gepropt of je eindigt op een nóg ergere (kan bijna niet) manier, zoals je in je ergste nachtmerrie zeker niet wenst te beleven! Al dit soort afschuwelijkheden gelden uiteraard óók voor niet zwarte Galgo’s maar ben je zwart, dan ben je totaal kansloos en is het na gedane arbeid meteen einde oefening.

Hondenliefhebbersmening

Wat je aan gruwelijks kunt bedenken, het overkomt menig arm dier gewoon. Nou “gewoon?” Daar is, naar onze hondenliefhebbersmening, niets maar dan ook niets “gewoon” aan!
Heel af en toe kruist toch het geluk het pad van zo’n allerliefst zwart hondje. Graag wil ik jullie vertellen over zwarte Sam of Sammie, zo je wilt en voor insiders “Sampiedepampie”.

Sam

Ik ken Sam. Sam is een zwarte meisjeshond. Weet best dat dat teef heet maar meisje Is in dit geval een veel betere omschrijving. Mijn schoonzus Vic en mijn broer Lex waren jaren geleden helemaal klaar voor hun allereerste Galga. Zwart en (nog) niet dood? Uiteraard moest DIE het worden! Ze zwierf rond een fabrieksterrein. Liet zich moeilijk benaderen, laat staan vangen maar uiteindelijk toch gelukt en na korte tijd op weg naar haar adoptieouders in Holland. Met enkele familieleden naar Schiphol om te zien welk “zwart monster” er zo uit de overgevlogen bench zou komen. Sam had uiteraard nog geen enkel vermoeden dat, in tegenstelling tot veel van haar soortgenoten, die in de hel belandden, zij linearecta de hemel zou betreden in huize van Straten! Eindelijk, na lang wachten in de hal op Schiphol, kwam de bench met inhoud. Deurtje voorzichtig open en… wij zien met z’n allen een “zwart” snoetje. Er komt een waggelend hondje naar buiten. Een dekkleedje tot op de grond. Een bibberhondje van jewelste onder dat kleedje.

The lady of the house

Wij houden ons stuk voor stuk in, zo lang we kunnen. Minstens toch wel een halve minuut maar dan… moeten wij (voorzichtig en rustig) zoenen, knuffelen, aaien en vooral huilen! Dikke tranen van geluk, liefde door de onuitwisbare aanblik van dat hondje in haar lange “benchjurk”. Sam is inmiddels al heel wat jaren “the lady of the house” bij de van Stratens en heeft al meerdere soortgenoten en ander gespuis uit Spanje, feestelijk mogen onthalen in hotel “van Straten” waar alle “hondenmonsters” de mooie lederen banken in beslag nemen al dan niet bedekt met heerlijke warme dekens en Vic en Lex daarom (gaarne) plaats nemen op de grond en dat is ook het lot van eventuele bezoekers! Ik troost mij maar met de gedachte dat in elk geval één zwart, lief, allerliefst, super lief, aandoenlijk, ontroerend beestje zoals Sam, de hemel mocht betreden en daar hopelijk nog heeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang blijft!

Geprobeerd wordt, om de mentaliteit in een land als Spanje te veranderen en de mensen daar bewust te maken dat een hond (en elk ander dier trouwens) geen (wegwerp) voorwerp is maar een lief, warm wezen.

Ben je in Spanje slecht af als hond en voorál als je zwart bent, laten wij dan hier, zolang de mentaliteit nog niet echt veranderd is, niet naar de kleur van het beestje kijken maar naar zijn/haar karakter. Gelukkig zijn er ook heel veel Spanjaarden die zich wél bekommeren om dieren en alles uit de kast halen om de dieren te redden en een thuis voor ze te zoeken. Diepe buiging voor al die vrijwilligers! Nu de rest van de mensen nog! De galgo’s die ik ken, in héél veel kleurstellingen, zijn allemaal zó ongelooflijk lief, dat het wel duidelijk is dat hun kleur niets afdoet of toevoegt aan hun onvoorwaardelijk lieve karakters. Op Schiphol keek ik (zwarte) Sammie in haar oogjes en werd op slag verliefd. Nu, zoveel jaren later, als ik haar zie, ben ik nog net zo verliefd als toen. Als ik haar zie, weet ik waarom ik het ras in mijn hart heb gesloten. Je kunt onmogelijk NIET van ze houden en zij kunnen ook onmogelijk niet van u houden! Eenmaal bij je binnen, zitten zij in jouw hart en krijg je een onaf latende bak liefde van ze. Geef ze een kans. Bruin, wit, beige, grijs etc. gestreept, gevlekt, alle kleuren van de regenboog, mankementen, littekens, maar vergeet vooral de black beauty’s niet!