Vanaf 2014 ben ik bestuurslid van GRH. Vanaf 2015 voorzitter.
Via mijn familie die destijds als vrijwilligers actief waren voor GRH leerde ik lang geleden de windhond al kennen. Op het vliegveld toen ik de pup voor mijn moeder ging ophalen werd ik op slag verliefd op Lizzy. Ze stond daar met haar pleegmoeder. Binnen een week woonde ze bij ons. Ze mocht bijna 18 worden. Korte tijd daarna werd ik onderdeel van GRH en GRH is sindsdien een heel belangrijk onderdeel van mijn leven. Vele malen ging ik naar Spanje en zag ik met eigen ogen waarom GRH helaas nog moet bestaan. Inmiddels heb ik vijf Spanjaarden en kan ik mij een leven zonder hen niet meer voorstellen. Spaanse windhonden zijn uniek. Hun veerkracht, de gekkige manier van spelen, hun zachte uitstraling en hun onvoorwaardelijke liefde maakt dat ze voor altijd mijn hart hebben gestolen.
Helaas moet er nog veel gebeuren en hoop ik vooral dat wat nu onder de noemer traditie weggepoetst wordt ooit verboden wordt en zal stoppen. Tot die tijd strijden we door.